bu yazıların ardı arkası kesilmeyecek. tıpkı senin gözlerine her baktığımda hissettiğim heyecan gibi, benim gözlerime baktığında heyecanlanmadığını hissettiğimdeki kalbimde olusan burukluk gibi..
benim aynım olan, nasıl göremez bu aynılığı? aşkın adaptasyonu mu bendeki bu sabit manzara. bu tutku. bu istek. hep tekil kalacağım bebegim. safça görmeni beklkeyeceğim. kalbim çelikten bir yelek giyecek, hiç kırılmayacak. sadece seni bekleyecek. canını acıtmasını bekleyecek.
hata yap, kabullenırım. gözlerin görebileceğim sevıyede olsun yeter. seni sevdıgımı bıl, kalbımın ıcınde kalacagını ve orada cok guvende oldugunu bıl. bana suan oldugu gibi; sevgisiz, şefkatsız, anlayıssız, kaba ve haketmedıgım gibi davranabılırsın. ben karsılık sevdim o gözlerini. ama hani diyorum bazen, hani ne olurdu ki suan tuttugum ele guvenebılsem, basımı gogsune yasladıgım zaman hıssettıgım sadece dinen özlem degıl huzur da olsa. ne vardı senınle konuskren yıne sıkıldı sımdı sıkıldı bırazdan sıkılacak dıye endıse etmesem. ne vardı yanında rahat olabılsem yanında.
olsun. gercekten. önemli değil.
o kokuyu duymak, bazen benim kalmayacağımı düşünsem de o elleri tutmak...
hatta itiraf ediyorum, sen bu sevgiye layık değilsin. hemde hiç.
