''seni üzüyorum artık. ve bunun vicdan azabını yaşamak bana ağır geliyor. ayrılalım kemcuk agizli...'' şeklindeki kesin karara karşılık, ''anlamadım. birbirimizi hala seviyoruz; ama buna rağmen ayrılıyoruz öyle mi kahve gözlüm?'' cevabını içinde eriten bir günden daha fazla ne beklenebilirdi ki... göz göze gelindi son defa, tokalaşıldı. ardından razı olmadı yürekleri bu denli katı ve acımasız olmaya, dayanamadılar ve sımsıkı sarıldılar birbirlerine. daha doğrusu kemcuk agizli sarıldı yalnızca ve kadın bu tabloda belli belirsiz bir silüetti...
net bir şey söyleyemiyorum aşk ve sevgi ne kadar gerçektir, var mıdır yok mudur, inanılacak bir şey midir; ancak şuna eminim ki terk edilenler sevmeye devam etmemeli terk edeni, sırtını dönüp gideni... sarılarak ayrılmamalı sevgililer, daha sade bir ifadeyle sevgililer ayrılmaya yönelik iradelerini sarılarak sakatlamamalı...
