şimdi düşünün, haiti'de bu tarz talihsiz bir felaket yaşanmış. sayısız insan can vermiş, ülke mahvolmanın eşiğinde, yaralıları geçtim, ülkenin kendi yaralarını saracak hali yok. hangi dine inanırsanız inanın, isterseniz ateist, ister budist olun, insanın vicdanı el vermez bu görüntüye. her fotoğraf içimi yakıyor resmen. çünkü aynılarını biz de yaşadık. beton altında kalanların, yaralıların, ailesini kaybedenlerin çaresizliğini gördük. yardım elini uzatanlara karşı hissettiğimiz teşekkür duygusunu kaybetmedik. 17 ağustos'ta teyzem ve kuzenlerim istanbul'daydı. onların başına bir şey gelmedi ama telefon hatlarının kesilmesinden dolayı ulaşamamızın verdiği çaresizliği de hatırlıyorum ben. haiti'deki insanlar uludağ sözlük'ü duymayacaklar hayatları boyunca. ama ben bileceğim ki, o reklam belki bir çocuğun bandajı oldu. ve bu beni mutlu ediyor. eğer bir kesim sırf bir saat sözlüğe giremedik, zall böyle, zall şöyle diye yaygara koparıyorsanız, üzülüyorum. ha, güzel miydi? daha farklı yapılabilir miydi? evet, kesinlikle. ancak reklamın alınmasının altında yatan sebep, tüm bu düşünceleri yok edebilecek kadar güzel.
edit/not: ha bi belge felan görsek hoş olur aslında.
