zor günlerdi daha küçüktüm aslında böyle bir acı fazlaydı bana. 1 sene boyunca beraber dolaşmıştık okul koridorlarında ve aynı sahneyi paylaşmıştık onunla, aynı provalarda hata yapıp gülüyorduk kendi halimize. oyunun sahneleneceği günler izlerdik birbirimizi o zamanlar böyle dijital fotoğraf makinaları fazla yoktu ortalıkta filmliydi bizimkiler çekerdik oyunun her sahnesinde birbirimizi. hatta hiç unutmam oyunda diz çökme sahnesi vardı birden arkasına baktı ve patlayan flaşımı gördü donakaldı çünkü o gün beklemiyordu beni halbuki ben onu yine yalnız bırakmamıştım ve yine anları kaydediyordum. bana baktı ve kendince poz verdi. izleyiciler ve hocamız onu bekliyordu hadi doğakan devam et dedim içimden hemen kendini topladı ve repliklerine devam etti. biz yine okulumuza geri döndük çocukluk işte fazlasıyla gülüyor eğleniyorduk. nerden bilebilirdik ki beraber son gülmelerimizmiş... araya tatil girdi o zamanlar telefon kullanma alışkanlığım yoktu tabii izmire dönene kadar arada bir konuşur neler yaptığımızı anlatırdık birbirimize. ben dönecektim biz yine gülecektik..
bir gün annemin telefonda sessizce konuştuğunu gördüm sanki birine duyurmak istemiyormuş gibiydi ve bir o kadar telaşlıydı. hiç karışmayım dedim sormadım bile. ama içimde sıkıntı vardı sanki bi ağlasam rahatlayacaktım ama olmadı ağlayamadım. ertesi gün iki teyzemde evimize geldi hoş geldin beş gittin faslı bitti ve yerime oturdum. teyzelerimden biri anneme biliyor mu dedi neyi dedim hepsi gözlerimin içine baktı. diğer teyzem yanıma geldi ve ellerimden tuttu. başımız sağ olsun dedi. korkuyla kim öldü? dedim doğakan ı kaybettik dedi. genç kalbi kriz geçirmişti. dünya başıma yıkılmıştı kıpırdayamadım öyle bir ağırlık vardı ki üzerimde çenemi kıpırdatıp konuşamadım bile. belki de susmak en iyisiydi nasılsa önümüzdeki günlerde yeterince haykıracaktım.
düşündüğüm gibi olmadı hiç ağlayamadım hep sustum ama içim fazlasıyla yanıyordu zannediyordum ki ağlayınca içimdeki yangın sönecekti ve ben buna izin vermemeliydim. 5 yıl geçti üstünden ve benim hala içimde bir yerler yanar. kimler geldi geçti hala onu unutamadım böyle bir isteğimde hiç olmadı zaten..
ilk defa içimde olanları anlatıyorum 5 sene boyunca hiç bahsetmedim ondan o ölmedi ki o hala yaşıyor. kim ne derse desin...
