bir ince çizgi,
sağ yanında mutluluk, gün, ışık.
solunda ise siyahla özdeşleşmiş her şey
asillik dışında.
her gün binlerce kez geçiyoruz o çizginin üstünden.
hiç bakmıyoruz basıp çiğnediğimiz yerlerin ne olduğuna,
bakmayacağız da.
ömür boyu hudutun iki yanını kavuşturan tren seferleri olcağız.
ne hududun o yanının, ne de bu yanının vatandaşı.
sürekli bir ortak paylaşım.
paylaşmayın,
yok yok
ya da paylaşın.
çünkü kendimi ne o tarafta hissedebiliyorum
ne de bu tarafta.
çizgi ise bana en çok acı veren yer.
olsun,
yeter ki sürekli devam etsin yolculuğum,
yeter ki yolda kalmayayım,
yoksa hududun o yanı da
bu yanı da
aslında benim vatanım.
