hayatta sadece sevmek yetmiyormuş, öğrendim daha doğrusu öğrettiler.gitmek isterdim bende, birilerini arkamda bıraktığımı düşünmeden bırakıp gitmek isterdim herşeyi.ne şanslılar aslında, böyle vurdumduymaz olanlar. ama ben hayattan çok bir şey istememiştim. sadece ben ve sevdiklerim olsun yeterdi. gözlerimin içine bakarak söylenen iki çift laf beni dünyanın en mutlu insanı yapardı.ama onu bile çok gördü(ler), canımı acıtmakta hiç bir sakınca görmediler. ben öylesine sevmiştim herkesi, herşeyi. hiç bir çıkarım yoktu severken. bazen sırf bu yüzden kendime kızıyorum bile, sevmek ne kadar kötü bir şeymiş diyorum. hele ki canından çok sevemek bir insanı, dünyanın en büyük hatasıymış meğer. bir daha yapmam bu hatayı.
şimdi anlıyorum ki, hayat bana kısa bir masal yazdırdı. ama sadece benim masalımdı bu, kimseyi ilgilendirmez. ben sandım ki mutlu sonlu biten bir masalın içindeyim, kibritçi kızmışım meğer farkedemedim...
