dinlemiyeceğim diye söz vermiştim kendime, o şarkıları bir daha dinlemiycektim.
vazgeçmiştim bir şeylerden, en sevdiğim şeyleri bile bir kenara bırakmıştım.
sonra bir şarkı çalındı kulaklarıma,
"bak, bu senin ışığın
dallarına ay doğmuş, delice, delice zeytin
bu bahar yine gelin olacak
omuzunda yeşil bir duvak, delice, delice zeytin"
dinlemeliyim dedim içimden. anıların üstüne gitmeliyim, ışığımı hiç söndürmemeliyim. kurtulmanın ilacı buydu benim için. ve yine ezginin günlüğünün şarkılarında aşık olmalıydım, sevmeliydim delicesine...
