amaçsız kaldırımın kenarında yürüdüm dün gece.
hiç ama hiç bir şey seni hatırlatmadı ilk defa.
sanki sanki ruhum seni düşünmek zamanlarında yıllık izine çıkmıştı.
ve ben yürüyordum...
göz torbacıklarımın altında hafif bir ıslaklık vardı.
yağmur hissi uyandırdı bir an bende.
oysa oysa gökyüzünde tek bir bulut bile yoktu,
çoban yıldızı bana bakıyor, ben bense boşluğa.
evet yağmur değildi bu, bu bu gözlerimin bir şeyler mırıldanmasıydı.
beni gecenin sessizliğinde kendine çeken bu buğu da neydi?
hayır hayır seni düşünmüyordum ki ben.
"git dersen giderim" demeni de düşünmüyordum.
hiç aklımdan çıkmayan; gözlerinin o muhteşem çekiciliğini bile düşünmüyordum.
geçirdiğimiz güzel günler mi? haha çoktan unutmuştum!
seni düşünmüyordum...
bir zamanlar beynimde yankılanan çığlıklarını hiç atmamışsın gibiydi, onu da unutmuştum.
nihayetsiz bir sevdamız mı vardı? o neydi ki?
tarifi mümkün olmayan bir acı vardı kalbimin derinliklerine giden tünelde.
yok yok senle bir alakası yoktu ve ben seni yine düşünmüyordum...
"kal dersen kalırım" cümlen de yoktu beynimin rod balans geçirdiği saniyelerde.
ruhum serkeş, ruhum aptallaşmışmıydı? neydi?
sanki sanki ruhuma uykudan hafif geliyordu ölüm.
ama ben seni yine düşünmüyordum...
ben,
sana "git" dediğim anı düşünüyordum sadece.
bu cümleden sonra bana bakışını düşünüyordum sadece ve sadece..
ben seni düşünüyordum...
