var bende bir tane. adı kamil. sabahları çıkıp okula giderken bacağıma sarılıp, o küçücük tırnaklarını batıran, acıtan ama bunun farkında bile olmayan. beni her daim kapıda karşılayan, kilidin sesini duyar duymaz koşup gelen; o kocaman gözlerini açıp, sanki ''nerdesin lan çok sıkıldım'' der gibi miyavlayan küçücük şirin bir varlık. evimi paylaştığım, belki de en yakın dostum. çocuklarını da göreceğim inşallah. *
