Can, derya'yı çok beğenmişti. Ona baktığında bir şaheser, bir doğa olayı görüyordu ansızın kalbe inen. Ellerindeki nikotin kokusunu silmek için çok çaba sarfetmiştir onu her gördüğünde. En acilinden biraz su bulmak, saçlarını tatlı bir eğimle yatırmak ve cebindeki eski parfüm şişesinin gümüş fıskiyesine narince basıp belli belirsiz bir koku sürmekti derya'yı gören gözlerin eğilimi. Can, her defasında bir martı yakalardı ve ona derya'yı fısıldardı. Serbest bırakmaktan hep korkardı. Martı uçar, can kırık hayallerini yamardı. Derya can'ın bu ilgisini farketmişti, kalbi sırça bir vazo gibi güllerle renklenmişti. Heyecandan yüzündeki kızarıklıklar kalp şeklinde çıkardı. Hayalindeki koca ona hiç bu kadar yakın olmamıştı. Aylar sonra can derya'ya bir mektup yazdı;
"Sevdiğim, karanlıkta tek görebildiğim, geleceğim, çiçeğim! Seni bırakıp gitmek nasip olmayacak belki bana, ancak bunu bile yaşayabilmeyi çok isterdim! yanında olmayı, bulup bulup yitireceğimi bilsem de ellerini ısıtmayı delicesine arzuladım! Mimozam, en güzel kokularını sokakta arkandan gizlice yürürken duyar, korkularımı törpülerdim. Bastığın kaldırım taşlarına birer isim verdim. Biliyor musun hiç şaşmazdı adımlarının boyu, hep öylesine edalıydın! Yüzünün anlamlı çukurları içimi oyardı, bakamazdım. Ama artık bakabiliyorum. Sonsuzluğa giden bu yolda senden önce bir durakta ineceğimi seziyorum. Annem gizliyor ama, gözlerinde öleceğim günü çaresizlikle bekleyen sayaçlar görüyorum. Annem, babamın gözlerine bakamıyor artık. Onda beni gördüğünü düşünüyorum. Ölmeden önce yok olacağımı kabullenmemesini acıyla izliyorum. Aşkların en güzeli, babam da artık kahveden erken geliyor. Dönüşte o en sevdiğim tatlıyı alıyor köşebaşındaki tatlıcıdan. Tamam, babam beni severdi ama, öleceğimi belli etmeselerdi keşke. Menekşe kokulu saçlarına hiç dokunamayacağımı, dokunsam bile ellerimin toprakla dolacağını hiç bilmeseydim keşke! Tayların ürkekliğine sahip bakışlarını aklıma kazımasaydım keşke! Sevdiğim, sana sevgilim diyemeden bu mektubu yine yırtıyorum. Seni seviyorum!".
