insan gibi tanımlayacağımı düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. yok gözleri kırmızıydı alevler saçıyordu; yok dili çatallıydı yalayışı tüylerimi ürpertiyordu falan..
bir duyguydu gördüğüm; yapış yapış histen bir sis bulutu şeklindeydi.
ama ölümdü; eminim bundan.
ilk anda fark edemediğim bir anaforu saklıyordu merkezinde; kara bir delik gibi. kara delik dediysem de kara değildi. daha doğrusu hiç bir renkte değildi. renksizliğin ta kendisiydi; hatta zamansızlığın.
kavga eden iki çocuk gördüm bugün. biri diğerinin elinden arabasını aldı. öteki ona sert bir tokat çıkardı. beriki önce şaşırdı, ağlamaklı oldu, sonra öbürününkinden de sert bir tokat çıkardı. derken diğeri rakibinin saçlarını kavrayıp son hızda çekmeye başladı.
araba yere düştü; unutuldu..
geriye ölüm kaldı işte; havada dönüyordu, leş gibi kokutmuştu her yanı.
kirli birşeydi.
illa bir insanlaştırma isterseniz benden ancak şunu sunabilirim size: Hani hep deriz ya her adamın içinde bir çocuk vardır.
aslında hayır; benim bugün gördüğüm çocuğun içindeki adamdı.
hem de en vahşisinden.
en ölümünden...
ikisi de en fazla beş yaşındaydı.
döne döne düştüler içlerinde oluşan leş kokulu renksiz anafora.
