ölüm geldi. derin sessizliğini hissettirerek. çığlıkları kulağınızda siz birilerini bekliyorsunuz, birilerinin desteğini belki de. ama bunu yapmayın. en çok üzülebileceğiniz olaydır. sizi bu kadar yaşlandıran olay hastalığınız mı? belki. ama sizi yaşlandıran, olgunlaştıran konu hayat. hayalleriniz yarım hayallerinizin üstüne kurulu. yarım kavuşmalar dolu bir hayat, yarım yaşanmışlıklar dolu bir zaman. siz bunların arasında ayakta kalmaya çalışıyorsunuz. belki başarılı olursunuz bir ihtimaldir buda. ama siz böyle düşünmüyorsunuz çünkü öyle tecrübeler edindiniz ki bunla vakit geçiremiyorsunuz. kaygılarla, üzüntülerle, hayal kırıklıklarıyla doldurduğunuz bir hayat...
siz bunları hakkettiniz mi? size göre hayır. kaç yaşındasınız siz daha, neye, ne kadar zamanınız var. ben söyleyebilirim. çok az zamanınız var herşeye. bugünü değerli kılmadığınız sürece sizin için o gün ölmüş bir gündür. gerçi sizde ölecekseniz bunu düşünmüyorsunuz. herkesin içindeki o umut gün geliyor sizde yok. olmaması için de sebepler çok. birinci sırada ölüm olabilir. ama çevrenizdekilerin içlerinde size dair umutlar var. siz ise onları kırmamak için bazen rol yapabiliyorsunuz. ama gerçekler sizin canınızı sıkabiliyor. onun için zaten bu iç çekişleriniz, onun için zaten bu haykırışlarınız; herkese ve herşeye...
siz haykırıyorsunuz, kimse sizi duymuyor. ne kadar kendinizi heba etsenizde olmuyor, hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. özlüyorsunuz okulunuzu, arkadaşlarınızı en çok da gülümsemeyi... içten, temiz ve saf gülümsemeyi. hayata karşı gülümsemeyi. siz bunu başaramıyorsunuz. önünüzde bunun için çok engel var. siz daha bir engeli bile kaldıramıyorsunuz. ilerdeki engellere yenik düşmekten korkuyorsunuz. zamansa size destek bile olmuyor, neden destek olsun ki... sen misin bir tek bu hayatta, sen misin bir tek acı çeken. bunu öğrenmediğiniz sürece bencilsinizdir. ama siz bunu gayet iyi öğreniyorsunuz. bunları hastanede kaldığınız süre içinde öğreniyorsunuz, sizin gibi insanlar, hepsinin hayatta kalma endişesiyşe yanıp tutuşan yürekleri var birisi sizden de küçük birisi daha yeni başladı hayatı yaşamaya ama onuda aldı hayat. artık bunları gördükten sonra biliyorsunuz ki bu hayatta acı çekmek normal...
karşınızda sevdikleriniz zihinlerinde sizi üzmemek için çabalayan bir düşünce. sizse onları kendinizden uzaklaştırıyorsunuz . ağlamak; öğrendikleriniz arasındaki en büyük olay. hayata tutunmaya elbette çalışıyornuz, defalarca deniyorsunuz ve her seferinde hayat sizi yarı yolda bırakıyor. sizi vazgeçiyorsunuz. diyorsunuz o zaman beni al yanına...
riskleri göze almayı öğreniyorsunuz, öğretiyorsunuz; sizin yaşamanız mucize mi? sizin gözünüzde evet öyle, gerçi sevdiklerinizin gözünde de öyle. ama bunu size söylemeye çekiniyorlar, sizi üzmek istemiyorlar.
en çok onlar üzülüyor, en çok onlar yıpranıyorlar. onlar kim mi? çok sevdiğiniz aileniz; anneniz, babanız ve kardeşiniz... ağlıyorlar sizinle birlikte ağlıyorlar, gülüyorlar sizinle birlikte gülüyorlar, ölüyorsunuz tek başınıza siz ölüyorsunuz... onları geri de bırakım üzüyorum, geride kalanlara üzülüyorsunuz neden beni bu kadar çok sevdiniz?, neden bana bu kadar değer verdiniz? diye haykırıyorsunuz (ah!! ümit dolu gençliğim) yine onları üzüyorsunuz farkında olmadan. ama bunu yapıyorsunuz dedim ya elinizden gelen bu kadar. şimdi bekliyorsunuz o günü... geleceğini biliyorsunuz.
