bilmemekten ileri gelen sanrıdır. rock müzik öyle bir vebadır ki kopamaz bir tarafınız... saplantı denilebilir, kompleks denilebilir... zevk demek daha anlamlı duruyor.
son zamanlarda keman isimli enstrumanın sesine karşı oluşan yoğun ilgim dolayısı ile aynı sanrıya ben de düşmüş bulunmaktaydım kısmi olarak. david garrett senin, yann tiersen benim, brahms ortalık malı, vivaldi evrensel değerimiz, koptum gidiyorum hani. rock barda manitacılık yapmayalı da uzun süre olmuş falan. kendi kendime "yaşlanıyorsun" diyorum sıkça...
derken arşivimde gezindiğim bir esnada skid row çekti dikkatimi. 18 and life dedim, yaşımdan utanarak biraz da... sonra kabirliklerimden saydığım efsaneme iliştim. hani bir anons diyordu ya "guns'n fuckin roses" diye, öyle birşey işte. sonra bir başladı cinderella, dokken, heart ve nickbabası sayabileceğim poison...
şimdi mi? scorpions çalıyor fonda, lonely nights diyor içten içe...
