aydın boysan bir gün avcı arkadaşlarıyla ava gitmiş. arkadaşlarına hep katılırmış fakat yanında tüfek götürmezmiş, bir el bile ateş etmişliği yokmuş. aslında niyeti belli; av sonunda kurulacak sofrada rakı içmek. yine böyle bir günde avcı arkadaşlarıyla yanyana yürürken yanlarından bir tavşan geçer ve hızla kaçmaya başlar bunu fırsat bilen avcı arkadaşlarından biri bir el ateş eder ama ıskalar, tavşanda hiç renk vermeden kaçmaya devam eder.
bunun üzerine sevgili aydın boysan ; "duymadı, bir el daha ateş et" der.
bunun gibi birçok anıyı kitaplarında ve söyleşilerinde anlatan üstad, muhabbet gurusu, aynı zamanda türkiyenin en iyi mimarlarından. özellikle cem ceminay ve saba tümer ile yaptığı söyleşiler bizleri ona kilitlemişti. "hayat tatlı zehir" adlı söyleşi/anı kitabı yoğun ilgi gördü.
ona göre ; insanlar en çok, ölüm ve hastalık gibi şeyleri ciddiye almış görünüyorlar. kolayına kaçmak bu! zor olan, neşeyi ciddiye almak.
