yanılmıyorsam 1960ların sonlarında oyunculuğuna ağır bir şekilde eleştirenlere cevap niteliğinde yazdığı bir oyun vardır ki moskova, londra, paris, la, nyc gibi dünyanın dört bir yanında kapalı gişe oynama başarısını yakalamıştır.oyunun adı "hughie" ve onu özgün kılan yanı bir saatten fazla süren bir oyun olmasına karşılık tek kişilik bir performanstır; yani al bu oyunu tek başına oynamıştır...bir iki yıl önce istanbul'a da gelmesi planlanmıştı ama organizasyon beceriksizliğine kurban gitti ki pek bir üzülmüştüm...derdim onunla fotoğraf çektirme ya da onu gören gözlere sahip olma bahtiyarlığına (!) erişmek değil çok merak ettiğim o oyununu o kadar vakit tek başına nasıl oynayabileceğiydi... broadway'deki performansıyla 2 kez tony ödülünü kapmış, bir âmâyı canlandıracağı oyun için 6 ay körlerle birlikte yaşamış bir oyuncu elbette fevkalade oynayacaktı.
haykırışı, nutuk ve tiradlarıyla kendini ön plana çıkarmaz o; savunduğu, ruhunu ortaya koyduğu meselenin dökümünü seriverir izleyicinin gözü önüne...canlandırdığı karakterdeki performansı önce karakteri besler bu karakterin ışıltısıdır benim gözümde al pacino'yu "muazzam oyuncu" yapan..
