17 ağustos 1999 dan yaklaşık bir ay sonra okulların açıldığı ilk gün yaşadığım hadisedir. merkez üssü adapazarı 5.8 şiddetinde olduğunu sonradan öğrendiğimiz depremde, insan banyodayken normal giysili haline göre daha fazla ikilemde kalıyor. ulan öleceksek çıplak mı ölelim, yoksa bornoza sarılı mı?. Ya bir de ölmeyip, enkaz altından çırılçıplak çıkarsak. Bu sorular 5 saniye beynimi kemirdi. Çıplak çıkmamaya karar verdim o an. Şimdi geçer nasıl olsa dedim. Artçıdır artçı bu dedim içimden. * ne zaman ki banyo fayanslarının gözümün önünde bombeli bir hale gelip şişirilip patlamak üzere olan bir balon misali olduğunu farkedip, ardından annemin benim ismimle çığlık attığını duyuncaya kadar. O an annemin yanında olmalıyım dedim içimden ve bornozu 2 saniyede giyerek annemin yanına doğru koştuğumda sarsıntı kesilmişti. Bir 5 dakikalık deprem sonrası tırsmanın ardından tekrar normal yaşamımıza dönüp, vücudumun üstünde kuruyan köpükleri durulamak üzere banyonun yolunu tuttum. Döndüğümde fayanslar patlamamıştı. Peki nasıl oldu da o fayanslar bana bombeli gözüktü. Heralde illüzyon.
