aslında karşıdaki insan için değil kendisi için ağlar insan. beklenmeyen kişilikten, beklenmeyen bir tavır sergilediğinde; acıttığında kendi acısı için ağlar... aslında o birinin canı acıdığında bizdeki yeri için ağlarız... birini kaybettiğimizde o gittiği için değil, onsuz kaldığımız içindir dökülen gözyaşları. ağlamak güzeldir, içindeki acının akıp damla damla gitmesine yarar, sırf bu yüzden bile ağlamaya değer.
farklı bir bakış açısı da : hayatında olmasa bile hak etmeyen olarak adlandırdığımız kişi hak edendir belki de; yaşadıklarımız ortadadır ve bu gerçektir ne kadar inkar edilse bile... Sonuna kadar sahip çıkmasını bilmek gerekir... hem Yaşarken iyiydi de bitince kötü mü oluyor herşey? bitince haketmiyor... Nasıl ki yüzüne gülümsemeyi haketmişse onun için ağlamayı da haketmiştir kimbilir...
