Yeryüzü anlamsız,
insanlar sessiz...
Bilemediğim bir sevginin sonuydu.
Şarkılarla dahada acı sensizlik,
Şiirlerle daha bir sensiz,sensizliğim.
Çiçekleri anlamadığım bir saatti,
Kuşları sevmediğim artık,bir vakitti
Bir sonra beklemeyi öğrendim,
Özlemeyide...
Özledim öğrendiğim kadar,
Hiç böyle özlemeyi bilmmiştim ben.
Sessizce dalmak hayallere görmediğim birşeydi.
Sensizlik kapıma geldiğinde,
Tanımadığım geceydi.
Ne kadar sonra gülmeyi öğrendim.
Senden sonra ilk gülümsememdi.
Hayata yeniden başla,
Sıfırdan deniyordu,anlamıyordum.
Senden sonra ilk gülümsemem,
Seni unutmama yetmiyordu.
Seni unutmak,yapamayacağım birşeydi.
Sensizlik kapıma vurduğunda,
Tanımadığım geceydi...
