yoruldum artık. haddinden fazla yoruldum hatta. gelgitlerimde boğdum herkesi. sırf anı kurtarabilmek için söylediğim yalanlara ben bile inandım farkında olmadan. gecenin gelmesini hiç istemedim kabuslardaki o kocaman devler beni öldürmesin tekrar tekrar diye. anlatmaya çalıştım içimdekileri, hissetmelerini istedim benim hissedebildiklerimi ama başaramadım. çünkü onları bile doğru düzgün anlatmayı beceremedim. ama yine de her zaman suçu başkalarında aradım. acele adımlarım beni her geçen gün daha da derine doğru sürükledi. kendi yarattığım fırtınalarda tutunmaya çalıştım bir yerlere. ama her elimi uzattığım yer eriyip gitti daha ben dokunamadan bile. sonra kabuğuma çekilmek istedim. rahat bıraksınlar beni istedim. kendi kendime küçük bir dünya kurmak istedim. ama o görünmez eller boğazıma yapıştı, ben nefes almaya çalıştıkça daha da fazla canımı yaktı. sonunda çırpınışlarımı izlemek için beni kendimle bıraktı. ben batarken, düşerken, daha da dibe saplanırken o karşımda güldü sinsice ve beni bırakıp karanlığa karıştı o soğuk kış gecesinde. bana bıraktığı iki şey vardı geride : acı ve pişmanlık ...
