ulan hiç kimsenin aklına gelmedi mi? veya böyle bir başlık varsa ve ben halen bulamadıysam acımadan vurun yüzüme, incitin hassas ruhumu.
şimdi efendim, yalnızlığın tek yoldaş olduğu zor zamanlarda , parkta, okulda ,durakta, telefon kulübesinde, dükkanlarda, gazete bayilerinde, her yerlerde.. en azından o an için yalnız görünmeyen insanlar bazı bünyelerde bir etki yaratıyor. misal kıskanmak.. evet kıskanmak! yüzyıllardır insanoğlunun pasifleştiremediği duygu. tamamen kaybolmasın elbette, bazen gerçekten işe yarıyor ama aşırıya kaçtığı zaman saçmasapanlatabiliyor insanı.
ilk etapta içten pazarlıklı bir görünüme sürüklerken insanı bir gece ansızın rüyalarınıza bile girebiliyor. "neden yalnız olan benim? tanrım neden?" (türk filmi sıtayl var burda yankı yapanından) diye kahroluyorsunuz, onlar çılgınca aşklarını yaşarken (tamam çılgınca olmasa bile yaşar gibi görünürken), sizin onu yapmaya bile yeteneğiniz yok. hiç yoktan mutluymuş gibi davranabiliyorlar. peki ya siz? kıskançlığı damarlarınıza katre katre zerk ederken neron'u bile sollayıp tüm dünyayı yakmak istiyorsunuz, umarsızca. yakmak yakmak yakmak. yakşamlar.