Büyümemiş ne kadar sevgili varsa,
çakılır bir ayazda gecenin mimine.
Yağmur her daim sevgili için geçer mısralardan,
ne vakit yittiysen onda,
kalanıyla sevişir,
kalabalığa kalırsın sonunda.
Yağmur bundan geçer şiirlerden..
Pencerende tül bile ırgamazken,
dışarıda orkanlara yorarken dimağı,
yani ayaz üşürken,
sende ahmakça sevmişsindir.
Ayaz üşür mü oysa?
Ahmaktır kendisi sevenin, kendine sevenin..
Geceleri yola ahmaklar çıkar bu yüzden.
Gerçekte tülün iç yüzünde, belli belirsiz sever.
Her seveni sayarım, kendine sevenden başka.
ilk nöbetine tanık oldum,
nöbeti alırken bir Karadeniz yağızının.
Ancak orada yola çıkılır.
Haklıdır memleketine giden,
birkaç dakikada yüzlerce kilometre öteden..
iki ayrı sever insanoğlu,
ayrı ayrı değildir oysa..
Bir gün sevince salim,
bir gün mutlaka fırtına..
Her insan ahmaktır bazı.
Ve yağmur,
insanı insan yapar belki..
