unutulmayacak ender anlardan. aslında benim bir ilk gece sendromum olmadı. şanslı bi veled-i poşet olduğumdan üniversiteden en yakın arkadaşımla aynı koğuşa düştük. bu sebeple çok rahat ve eğlenceli geçti bile diyebilirim. o yüzden siz bana pek bakmayın. ama bence geceden ziyade kötü olan şey, ilk sabah. sabahın köründeki "koğuş kalk" sesi ile "aha dedim olum sen harbi harbi gelmişin" dedim kendime. ama hiç büyüttüğüm gibi olmadı. berbat bir sabah olsa da insanı oldukça rahatlatan bir şey var: ordaki herkesin ilk sabahının olması.
