şarabını içerken, bardağını elinden düşürmüş havaridir. kendine sinirlenip şu sözleri söylemeye devam etmiştir..
bardak yere düşerken nasıl paçalandıysa, işte o an gibi parçalanır yüreğim. hiç bitmeyen yalnızlığın acısı değildir bu ya da devamlı süregelen mutsuzluğun acısı. gözlerdeki yılgınlığın acısıdır. kendini sevmezsen başkasını sevmesini de bilemezsin. kendindeki mutluluğu göremezsen, başkasına da mutluluk veremezsin. işte bardağımın kırıldığı an, şarabım döküldü yere. kan kırmızı rengindeydi; üstüme sıçradı. işte bunun acısıdır gözlerimdeki görüngüler. şimdi durun ve düşünün, birini kırmak için kırılmak gerekmez mi, öncelikle acı çekmek gerekmez mi acı çektirmek için, ve sonra da düşünün. var mıdır acı çekeren acı çektirmeyen, ruhunu satan mutsuzluğa. dünyadaki en büyük acı nedir? kulağına fısıldıyorum. fedakarlıktır. işte bunu bilen çok az sayıda insan var dünyada.
şimdi onlardan birisin sen de..
eğer bir yalancı olsaydım, belki de sizi çoktan kandırmıştım. oysa bardağım yere düşmemişti, düşmek üzereydi.
