penceremin yanında, köşede
yapayalniz bir fotoğraf asılı..
bir sebebi yok
asla farketmeyişimin
beni alıkoyabilecek bir anıyı..
bir yara var her daim kanayan
ve her zaman yürüdüğüm bir yol.
ve biliyorum, buraya asla geri dönmeyeceksin..
birbiri ardına günler geçirdim hiç konuşmadan
sessizlikte bir rahatlık var..
böylece alıştım tüm hırsımı kaybetmeye
ve kalanları bir arada tutma mücadelesine..
bir defa parçalanınca, geriye kalan sadece duman
gözlerimi köreltircesine yakıp
gerçekte ne olduğunu gizleyerek
karanlığı zorla içime katan.
Bu şarkıyı her dinlediğimde aklıma ölen bir arkadaşım geliyor. Tüm yakınını kaybedenlere gelsin
