fotoğraftaki üniversitenin bahçesinde tanışıp bir daha hiç ayrılmadığınız, yıllarca aynı evde kaldığınız ,hastalıkta sağlıkta birbirinize destek olduğunuz can yoldaşınızsa; elinizi klavyeden sakınmadan samimiyetle fotonun altına yıktığınız destandır.zahiren fotoğrafran bir yorum:
*öyle kolay değil birbirine sarılmak;zemheride evden atılacaksın,parasız pulsuz sahipsiz gurbette sopa yiyeceksin,aç yatıp susuz yaşayacaksın,bütün düğümlerini koparmaya çalışan canavarları boğacaksın,sahte analar babalar bulmadan adımlarını atacaksın,yüzünü yıkamadan selam alıp vereceksin,gözyaşından kaçıp sabra sığınacaksın,düşmana yalandan gülecek dosta içten sırıtacaksın,arkandan önce rakı sonra çorba içenleri gönlünün tepesinde tutacaksın,aşktan sevdadan bahsediyorsan YORGANA YAZIP DOSTA DÜŞMANA göstereceksin,ekmek dolabından gözünü kepmeden ekmeği çalacak pekmeze banacaksın,deli cesaretin varsa ayağına ütüyü düşüreceksin,uyuz olduğunu güneşli havada ESTOKALAYACAKSIN,düğünün varsa ortada oynayacak doların varsa yere saçacaksın öyle kolay değil birbirine sarılmak...*
edit:öğrencilik ne kadar olgulaştırıyor insanı yarabbim!
