4 yaşındaki yeğenimle kahvaltıda oturuyoruz. bir şeyler yedirmeye çalışıyorum kendisine. beyefendi, tabii büyüdü artık. kendi başına yemek istiyo, kendi başına içiyo çayını artık.
sonra bi sessizlik oldu sofrada. öylece sustuk birlikte. bi anda ciddileşti ve sabah sabah kahkahalarla gülmeme sebep olan cümlesini söyledi:
