ben bu yazıyı sana yazdım yan dairede oturan, eşini şehit vermiş polis karısı. bu başlıkta yer bulacak ilk siyasi içerikli yazının bir kahramanı olacaksın belki de ama bunu yazmak zorunda hissediyorum kendimi. belki birilerinin kafasını değiştiririm diye hissediyorum. unutmuyorum o günkü çığlığını senin. eşinin şehadet haberini aldığındaki çığlığı. lojmanı inleten haykırışını. adını bilmiyorum, yalnızca çocuklarınla oynardım o kadar, onların bile adlarını hatırlamıyorum maalesef. dedim ya o akşamı unutmuyorum diye. gerçekten de unutmuyorum, unutlacak gibi değildi çünkü. hele bugünlerde yaşananlardan sonra asla . nasıl uğurlamıştın onu kim bilir. öperek, sarılarak? içeriğini bilmem ama üslubunu bilirim. severek yollamıştın, aşkla yollamıştın. insan birinin değerini kaybedeceği zaman daha iyi anlar, daha önem verir ona. sen de onu her gün her saat kaybedebileceğini biliyordun. zaten değerliydi senin için ama artık vazgeçilmezdi. beklerken de yolcu ederken de aklına neler geldi kim bilir. seni istedikleri gün, onu ilk öpüşün, düğünün, yaşadıkların... tanrı bilir neler yaşadın geleceğe dair ne hayaller kurdun. ama olmadı. bir şeresizin, birçok şerefsizin planı yıktı senin hayallerini. bir telefon sesi duydun önce. her zamanki gibi açtın korkuyla ve bekledin hep sohbetlerde duyduğun sesi. "yenge, abi şehit düştü" sözü kulaklarında çınladı. telefonu attın belki de, belki de elindeyken başladın ağlamaya. senin yaşadıklarını yaşayamam ama seni duyabilirim. duydum da zaten. o günden beri de unutmadım. ne senin çığlığını unuttum ne de çocuklarını unuttum. ne şehit düşen abimizi unuttum ne de geride bıraktığı çocuklarını. acını dindiremeyiz hiçbirimiz. allah yardımcın olsun demekten başka bir şey de düşmez bana. bilmek seni mutlu eder mi bilemem ama seni ağlatanları da unutmadım , çocuklarını babasız bırakanları da.
