düğününden mevldine, cenaze merasiminden toplantısına kadar ne kadar organizatör olma meraklısı bir millet olduğumuzun makro göstergesi gibidir bu durum. her düğünün bi goygoycusu, her cenazenin bi en fazla üzüleni ama en tezcanlısı, her mevlidin bi taksimatcısı bulunur bu topraklarda. halk arasında cemiyet diye tabir edilen böyle toplu gerçekleştirlen eylmelerin canıdır kanıdır bu adamlar. hep merkezde olurlar ama genelde işleri karıştırırlar.
-yaaa necip abi, çalgıcılar burda duracak ayarladım ben onu.
-güzel kardeşim tamam işte, onu diyorum ben de hocalar bitirince okumayı dağıtılcak pilavlar.
-nergis ablacım, sen karışma Allasen, biz ne güne duruyoruz böyle günlerde. çok severdi rahmetli yedirmeyi içirmeyi çoook. oğlum dağıtın şu helvaları, çabuk ol bak alamayanlar var çabuk.
tarzı canhıraş repliklerle ortalıkda boy gösterirler. esasen bi halta yaradıkları yoktur ama önemli gibi bi havaları vardır. işte bunların biraz mektep görmüşü, azıcık mürekkep yalamışları da ''cenazede, düğünde hanutculuk bize göre değil, o kadar okuduk tahsil gördük vay bu günler için miydi?'' diyerek, başlarlar örgütlenmeye. düğün çalgıcısını değil de halkın sanatsal etkinliklere katılması gerçeğinden hareketle, mevlid pilavını değil de toplumdaki fakir ve yoksulların iaşe ve ibadesinin halledilmesi aşkıyla ''arkadaş bu kadar derdi tasayı ben halledeceksem devlet niye var? ha devlet yoksa ben kurayım da böyle fuzuli meşguliyetten kurtulayım, hem namım yürür'' diyerekten aleyle kulunu zapteyle delini diyerek kurabildikleri kadar devlet kurmuşlardır. olayın aslı budur. öyle hikmet, şecaat, kahramanlık falan aramayın erenler.
