Ben ne kadar kaçarsam sensizlik bir o kadar sokuluyor ne uzagında olabiliyorum ne seni yok sayabiliyorum
içimde çöreklenen bu duyguyla gün geçirmeye alışmam gerektiğini biri bana anlatsın.
Her adımımda içe batıyorum her sokak başı yüzünü arıyorum
Benzemez(di) kimse sana derken.
Artık herkes ''sen''.
Kime baksam gözlerin kiminde ise oyugunda kaybolmak istediğim gamzelerin.
Gün kapımı aralasın sensizliğime kimsesizliğime ağlasın
Şimdi herşey yarım herşey eksik sen yoksun ya çayım bile şekersiz !
Seven kızın romanı...
Uzakta bi yerlerde beni beklediğin düşüncesi ruhumu okşuyor rahatlıyorum.
O vakit ağlamak bile tatlıgözlerimden süzülen incileri avuçlarımda biriktiriyorum.
Ya gelirsinya ölürüm,
Nefes almıyorum seni soluyorum ya gelirsin.
Ya...
Zaman unutturmaz alıştırır.
Alışmakalışmaya çalışmak buna mecbur olmak.
Zamanla alışırsın zamanla unutursun zamanla düzelir herşey güzel olacak!
Herşey sensinsen olmadan neye yarar koca kainat ?!
O zaman bahçelerimde ne çiçek açar ne de parmaklarıma konan kuşlar öter
Yagmur yagmaz ki topraklarıma bulutlar sus pus olur...
Mevsimler küser bana anlasana be adam sen yoksan çayım bile şekersiz.
Zamana değil sana ihtiyacım var başımı dizlerine koysam olup bitene başucundan seyre dalsam olmaz mı?
Sıcak kucagında yerim olmalı öyle sarmalısın ki beni.
Ben sen olmalıyım sen bensin zaten...
Gözlerim yağmaya hazır bulut misali ıslanmış bir cam ardından izliyorum hayatı !
Yanlızlıksa yakama yapıştı! ; sahip olabileceğim tek gerçeğim oldugunu söyledi.
Ne yapsam dagıtamıyorum bulutları.
Kimsesizliğimin adını sen koydum.
