robbins'in diğer kitaplarından ayrılan bir yani var bu kitabın; ilk kitabı olmasının getirdiği çekingenlikle özen gösterilmiş tekniği. modernist pek çok yazar \ romancı artık klasik kurguyu kullanmıyor, başı sona alıyor, en çarpıcı sahneyle romana baslıyor, bol flashback kullanıyor vs. ancak tom robbins'in kurgusu aklına eseni yazmış izlenimi veriyor ve kitapta bir süre sonra konu kimin üstünden ilerliyor, ayırt etmesi imkansız oluyor.
--- spoiler ---
daktilomun ağzından kazara çıkan şeyler bana sık sık keyifli anlar yaşatıyor. özlellikle de baska bir sey söylemeye çalışırken daktiloyla yazma esnasında farklı biçimde bir başkalaşım gerçekleşip de o ana kadar aklıma gelmeyen bir konsept - vay canına! - sayfanın üzerinde vodvil yapmaya başlayınca. ama tıpkı aşkta ve sanatta olduğu gibi zorlamakla ulaşamaz insan böyle bir şeye.
--- spoiler ---
--- spoiler ---
neyse işte, kolayca etki altında kalan bir insanım ve bu nedenle raporumun* bazı bölümleri john paul ziller 'in diliyle, bazı bölümleri delifişek purcell'ın diliyle ve bazı bölümleri de hayvanat bahçesinin genç hanımının* diliyle yazılmıştır (her birinin ağırlıklı olduğu bölümleri gösterebilir miydiniz acaba?). (...) neyse canim. özür dileyecek değilim. edebi kıyımlarda bulunduğumu (yazarlar için gelecekte düzenlenecek bir nurenberg davasında yargılanıp asılır mıyım?) kabul ediyor ama yine de (...)
--- spoiler ---
