" bu son konuşmamız " diyerek,
ellerini çekip ellerimden yürüdün karanlığa doğru..
gülmeyi unutma sevgili, yollar çakıllarla, taşlarla dolu,
aydınlat yolunu, ve istanbul'umuzu..
karanlıkta kalmasın çiçeklerimiz,
karanlıkta kalmasın vapurlar,
karanlık kalmasın be galata,
gidiyorsun işte,
parmak uçlarıma neşteri saplayarak..
elimi götürüyorum sonra sol yanıma, elimde neşter..
tüm gücümle göğüs kafesimi kesiyorum,
baygın bakan gözlerim ile kalbimi çıkartıyorum yerinden,
sana veriyorum..
bak, işte bir hayat kayıyor ellerinin arasından,
annemin iğne ipliği ile dikiyorum tüm vücudumu,
senden kalan bir iz var..
parmak uçlarımda artık bir neşter,
dokunduğum yeri kanatıyorum,
dokunduğum yer boğuluyor gözyaşlarıma..
yine kalemimden kanlar süzülüyor yokluğuna..
