bir sözlükte yaşıyorum. entry denen şeyler yazarak feyzimi başkalarıyla paylaşıyorum. sana şükürler olsun ki bunu yapabiliyorum.
inancımdan kaynaklanmasa da benim italyan geçtiğim bir husus var; empati fukarasıyım. fazlasıyla nobran ve özensiz bir kavrayışla malulum. bir insan için bir başkası onu anladığından fazlasıdır, bunu unutuyorum. kafamın basmadığı konularda gayetle kendinden emin bir edayla ahkam kesmem dinimden değil, dini inancımı sahici ve samimi bir şekilde yaşayamamamdan kaynaklanıyor olsa gerek. farkında değilim..
yeri geldiğinde bilimin alanına tecavüz ediyorum, harun yahya denen ulvi birinin bu konudaki çabaları takdire şayan gerçekten de. tabi ki bilimsel bilgiyle dini bilgi arasındaki farkı ayırdedemiyorum. ama ne önemi var ki zaten! laboratuarda çalışan bir biyolog değilim, buncacık biyoloji bilgisi hayatımı sürdürmeme de engel değil. lafı uzattım, nerde kalmıştım..
ha, evet, bu ateistler... bir ateistin psikolojisi. şimdi senin eşsiz varlığını kabul etmeyen bu insanlar nasıl yaşayabiliyor? bu dünyaya nasıl katlanabiliyor? anlamıyorum, anlamam da şart değil ama benim anlamak istemediğim sanırım bu. sana inanmasa da birinin benden daha erdemli, vicdanlı (yani süper egosu taşkın, bu lafı da biliyorum, sen büyüksün allah'ım) gelişkin olabileceği aklımın ucundan geçmez. hem ne gereği var ki. ben sana inanıyorum, çoğunlukta ve meşru olduğumuz için bunu sana inanmayanlara karşı bir erk kavgasına dönüştürüyorum, inananlar üzerinde de etkili-yetkili olabiliyorum böylelikle. allah'ım zavallıyım, oysa sen büyüksün. yardım et. bir şeyler yazmadan önce yeterince düşünmem, öğrenmem ve anlamam için; başkalarına küfür etmeden sana olan sevgimi beyan edebilmem için bana güç ver..." gibi bir bilinç akışıyla önce kendini anlamaya başlaması gerekenlerin çoğunlukla anlamadığı psikoloji.
