Sonbahar, artık
son yapraklarını döküyor dışarıda,
sanki; sarı renkleriyle
güneşi bırakıyor asfaltlara.
Akşamları yürüyorum,
Telaşlı adımların arasında.
Bilirsin, yürümeyi ve düşünmeyi
Bir başka severdim.
Aklımda hayalin oluyor
Ve birkaç sözün;
Beynime, benliğime kazıdığın.
Gözlerimse seni arıyor,
Yokluğunu bile bile,
inkar ederek, seni arıyor
Kalabalıklar ortasında.
Ve sonra
bırakıyor aramayı gözlerim,
etrafta olana bakıyor,
anlamaya çalışıyor.
Yokluğunda,
bu insanların hayatlarında
ne değişti?
"Hiçbir şey diyor"
içimdeki o malum ses.
Peki seni tanımasaydım,
"ne olacaktı" sorusu
yankılanıyor beynimde.
O an anlıyorum ki,
Hiçbir şey.
Hayatıma devam edecektim,
Sadece seni tanımamış,
Eksik olarak.
Ve her zaman,
Bıraktığın boşluğu,
bilmediğim bir senle
doldurmaya çalışara
artık biliyorum,
ruhumda bıraktığın boşluğu.
Ve seni anlıyorum,
Gitmen gerekiyordu.
Ne zaman dönersen dön,
Hep burada olacağım ben.
Sadece açtığım yaraları
kapatmak için değil,
bana geldiğinde
kanayan yaralarını
kapatmak için de...
