şimdi yazdıklarım taze terkedilmiş bir kadının son ısrarları, şartları zorlaması gibi gelmesin sana.
sana karşı hissettiklerimi söylemeye nazlanırken daha terkettin beni. sebebinse yaşamaya çalıştığımızın etik olmayışıydı. etik olan ne peki. bile bile yaklaştın bana. kırık kalbimi nazikçe tuttun sıcak ellerinle. öyle güzel okşuyordun ki usulca eridi avuçlarında anlamadın. gençtin, hayatı sert sevdiğini söylerken bana o kadar iyi davrandın ki hayatta olmadığımı düşündüm çoğu zaman. belki rüyadaydım, öyle olmalı çünkü daha dün gece beni öpüyorken sabahında terkettin. biliyor musun ilk defa terkedildim. önemi yok ben buna takılmadım. sen doğru olanı yaptın evet ama bunu keşke bana bu kadar yakınlaşmadan yapsaydın. bak o zaman etik olurdu. etik olan buydu. şimdi yaptığın ne biliyor musun. beni çıtalardan yaptığın uçurtmaya bağlamak yükseltmek görünmez oluncaya kadar ve ipi bırakmak umursamadan.nerde düşüp parçalandığımı umursamadan . hiç üzülmediğini düşünüyorum nedense , yanılmış olmayı umuyoum çaresizce diyorum ki yok ya o da üzülmüştür. sonra mantığım diyor ki sensin o melankolik, üzülmekten mutluluk duyan,hüzün bağımlısı. adam mantıklı diyorum başından kaçtı...
özür dilerim öyle demek istemedim aslında beni sevdiğini hiç söylemeyen tutkularıyla hareket eden bir adamdın sen. senden sevgi beklemekle hata eden bendim. keşke gemilerini yakmasaydın umarım yedeği vardır küçüğüm. ama bu kadar müsrif kullanma onları gerçekten ihtiyacın olabilir birgün. büyük konuştun, korkmakta haklı olduğumu kanıtladın bana ziyanı yok. evet ben bu yazıyı sana yazdım, daha akmamış gözyaşlarımda sakladım seni kararlıyım ağlamayacağım kaybetmemek için seni...
