değerinden çok yaşamın bomboşluğu ya da koşuşturmacaların ne kadar anlamsız olduğunu hissettirir çoğu zaman... Yaşadığını, var olduğunu ve varolduğunun da farkında olan ve bir gün öleceğini bilen tek varlık insandır... ölmek ve ölüm gerçeği bir çoğumuza acı ve mutsuzluk verir. insanoğlu öleceğini bilse de yaşama güdüsü ve isteği ağır bastığından ölüme uzak durmak ister. ne zaman ki sevdiklerimizi kaybederiz, işte o zaman ölümün bize doğru geldiğini hissederiz. Artık bizim de ölebileceğimiz ve sevdiğimiz, bağlı bulunduğumuz her şeyin sonu olduğunu "anlamsız" olduğunu düşünmeye başlarız. yaşama küsebiliriz "madem ki ölüm var, her şey bomboş, bu koşuşmaca, bu çaba ne için ?" diye yaşamı sorgulamaya başlarız. Gözyaşı döktüğümüz ölümlerde aslında aynı zamanda kendi ölümümüze de ağlarız... Yaşamı bırakıp gitmenin acı gerçeğine hüzünleniriz...
