yığınların içinde bile yalnız hissetmektir.
insanın aklına geldiğinde yüreğini acıtan kişiyi bekleyenler için söylenir.
hiçbir şeysindir aslında, gider öyle bir aşık olursun ki
o aşkın kuvvetiyle,
kendini tek adımda dağları aşacak, okyanusları geçecek kadar güçlü,
elini uzattığında gökleri kavrayacak kadar yüksek,
ayağını yere vurduğunda dünyanın merkezine varacak kadar yürekli hissedersin.
bedenindeki o yumruk kadar yüreğinin taşıdığı aşkın gücünden kendin korkarsın.
sonra gider sevdiceğin ansızın, verdiği bütün sözleri unutarak.
işte o an anlarsın, sen gökleri kavrayacak, dağları aşacak, okyanusları geçecek kadar güçlü olsan da her şey bitmiştir.
aradan aylar geçer bazen aklına gelir. sanki gelecekmiş gibi kapıya bakarsın.
sonra anlarsın ki, aslında o, sadece anılara dokunduğun anlarda aklına gelmektedir.
üstelik hiç gelmeyeceğini, gelemiyeceğini bilerek kapıya bakmaktasın.
işte o zaman sevmenin yaşam, gitmenin ölüm olduğunu bilirsin.