hayallerimin enkazında çırpınan bir umut gördüm o gün ;
karların arasından fırlayan bir kardelen misali...
gülüşün güneşim oldu sonra...
seninle uyandım uzun simsiyah gecelerin ardından...
ister inan ister inanma ama ; güneş bile ısıtamazdı içimi senin bir tebessümün kadar...
hayattan son yumruğu yemiş ; yerde yatmaktaydım...
havlu atmak uzak değildi artık...
ama seninle inanmayı öğrendim ben...
tüm gerçeklere göğüs gerercesine...
karanlık sokaklarda yakamozum oldun ; yolumu aydınlattın...
sesimde , tenimde , gözlerimde ve kalbimde ;
her yerde sen vardın...
konuşursam saçmalayacaktım...
belki o yüzden sustum saatlerce...
susarak anlatmaya çalıştım herşeyi ve sanırım başardım da...
sonu olmadığını bile bile , her yeni güne beraber uyanmak istedim seninle...
aşık olmaktan öteydi bu...
ya da yıllarca aşk sanmıştım boşvermişlikleri...
ve hikaye bir gün bitti...
aynı şehrin havasını solumak bile mutlu ediyor beni şimdileri...
okul çıkışına gelip sana bakıyorum bazen...
lanet olsun ki hala bıraktığım gibisin...yoksa beni bıraktığın gibi mi demeli ?
