sanırım ölüm en cok arkada bırakılanlar icin zor. ağlamaktan gözlerinin formunu değişir. sesin kısılır konuşamasın. cok acıtır. arar insan gidenin kokusunu arar, heryerde bulur evin her köşesinde. koklar sarılır ama zamanla yok olur o koku. ne yapacağını bilemesin. ev hüzün dolar, bir eş yol arkadaşını kaybetmiştir, ağlarken "beni bu yolda bu kadar erken mi yalnız birakacaktın?" diye sorgular olan biteni. hastalıktan yorgun düşen eşine seslenir "umarım yorgunluğunu atarsın canım, umarım artik yorgun olmasın, huzur bul bitanem" der. kızları sessizdir ölenin, sadece baba, baba'm derler. sessiz sessiz, anneleri icin güclü olmaya calışırlar, yıkılmaz cınar sanmıştım babamı der sessizce en kücük kızı.
hüzün boğar herkesi, kalpteki acı gözlere vurar, kan kırmızı gözler, ağlayarak kalpteki yangını söndürmeye calışır. sonuc olarak hic birşey, kalpteki acılan boşluğu dolduramaz.
