çıkartırsın hayattan kendini, bilerek ya da bilmeyerek, o kadar..
ne romanlara konu olacak gibisindir, ne büyüleyici.. ne "esrarengiz çekicilik" sahibi olursun, ne de "olgunlaştıracak acı"..
ne zannedersin kendini ey insan?
varolan ilk kişi de değilsin, seven de, yok olan da.. hayatı olan ilk hele hiç değilsin.. yalnızlığın türküsünü söylemeye daha rahat başlayacağını mı sandın, dinleyenin olmayacak ki!
seyret, takip et, eşele kendi kafandan geçenleri, sonunda bir yere varmayacağını bilerek. aslında hiçbir işe yararlıkları olmadıklarını farkedersen bir gün, "hayat ne boş!" felsefesine de başla, kendi çapında..
devam eden bir zaman var, hiç kesilmeden.. tüm hayattan çıkarma" sanılarını yok edebilecek biçimde akan.. eksikliği doldurulamayacak tek şey bulunsun hakikatte; unutulmayacak, alışılmayacak.. tamam her şeye.. de..
yokken öyle bir şey..
hadi parçala edebiyatını, az zaman "nasıl soyutladım kendimi bee!" tatminiyle..
sonra zorlama boş yere kendini, dön zaten içinde olduğun hayatına..
..
sadece "sevgilinden ayrılmak" için de kullan bu "kendini hayattan çıkarmak" lafını, yakışsın..
oh.. ne âlâ!
