yazma eyleminin, yalnızlık dolu bir hayat vaat ettiğini anlatan bir söz.
evet, 90'lı yılların sonunda tarafımdan dile gelmiş bu söylemin zaman içinde kendini ispatlaması da ayrıca üzücü bir hadisedir ama ne yazık ki, yazmakla sevmek aynı yerde barınmayan eylemler.
kısaca açıklayayım.
eğer hayatınızı "yazı yazma" eylemi üzerine kuracaksınız, eğer bir yazın adamı oalcaksınız, düşünce, fikir, yazı, kurgu üreteceksiniz, çevrenizdekilerin, sevdiklerinizin size yazdıklarınız yüzünden duygusal veya fiziksel terör uygulamaması, ayrıca yazdıklarınız yüzünden çevrenizdeki sevdiklerinizin zarar görmemsi için, tüm sevdiklerinizi, akrabalarınızı, eşinizi, dostunuzu hayatınızdan uzaklaştırmak zorunda olduğunuzu anlatır.
yani bi düşünün. bi metin kaleme alacaksınız diyelim. ama karınız, yazacaklarınızın toplumda tepki çekmesinden endişeleniyor ve gelip size, "bunları yazarsan seninle boşanırım," diyor.
bu durumda yazabilir misiniz?
ya yazarak karınızı kaybedeceksiniz, ya da yazmayarak yazarlığınızı kaybedeceksiniz.
işte böyle durumlarda bana duygusal terör uygulayan kızlara siktir çektiğim gibi, zaman içinde edindiğim bir alışkanlıkla, "yazma gerçeği"ni kaldıramayacak ve toplumun baskısına boyun eğip, komşularından aferin almak için yaşayan insanları hayatıma yanaştırmamaya karar almış biri olarak, kapıma gelip abi ben de yazar olacağım, çok istekliyim diyen gençlere, ilk olarak bu hatırlatmayı yapıyorum.
-yazarlık, sevdiklerini öldürmekle başlar.
-ay ben anneciğim olmadan yaşayamam ki.
-çarşıdaki erkek iç çamaşırı mağazasında reyon görevlisi arıyorlar canım, orayı bi dene.
