içinde oldukları durumu göremeyen, görmek istemeyen taraftardır. sen de kazandığın her başarıyı senden önce fazlasıyla kazanan bir takımı yensen senin de gözün bir şey görmez aslında. ama konu o değil şimdi.
- nasıl koyduk ama yine içerdeee!! 10 senedir yenemiyosunuz oluuum!!
- o kadar önemli değil. lig maçı sonuçta işte. şansımız tutmuyor size.
- ağlamaaa!! nasıl koyduk amaa! kıskanıyosun ondan böyle konuşuyosun!!
hepimizin başından şuna benzer bir diyalog geçmiştir değil mi? tamam empati yapalım biraz. senin tuttuğun takımın en büyük başarısı galatasaray'a altı gol atmak olsa, sen de galatasaray maçlarını ayrı bir yere koyarsın. düşünsene her kazandığın başarının altında bir galatasaray imzası görüyorsun. tabi ki galatasaray'ı yenmek çok özel olur senin için. bütün sene galatasaray maçlarını beklersin, yenmek için dualar edersin, kulüp başkanıysan büyüler yaptırırsın, hakemin kafasını yararsın attığın şeylerle * vs vs.
en önemlisi de bir galatasaraylı fenerbahçe maçları bizim için o kadar önemli değil dediğinde onunla dalga geçersin, kıskançlıkla suçlarsın falan filan. neden? çünkü aksini aklın almaz. nasıl olur da bizim maçlarımızı önemsemez? benim bu kadar ayrı bir yere koyduğum, kazanınca şampiyonluktan daha fazla sevindiğim maçları nasıl önemsemez? yalan olmalı bu.. mutlaka yalan olmalı!! der durursun kendi kendine.
işte burda empati sırasının ona gelmesi lazım ama yapmıyor, daha doğrusu yapamıyor. eğer yapabilse içinden bizim yerimize şunu demesi lazım:
17 mayıs 2000 tarihinden beri fenerbahçe maçları galatasaraylılar için eskisi gibi önemli değil. olamaz. o sevinci yaşamış bir taraftar bir daha hiçbir maçın sonucuna o kadar sevinmez. ister real madrid'i yensin, ister inter'i ister barca'yı. isterse de feneri.
o sevinci yaşamadıkları sürece galatasaray maçlarını hep bu seviyede önemseyip sonucuna deliler gibi sevinecekler. empati dedim ama beklemiyorum onlardan bu empatiyi. nasıl yapacaklar ki zaten? bu yüzden o başarıya ulaşmış bir takımı yenmek onlar için her zaman ayrı bir başarı olacaktır.
