hazret-i ömer radiyallahu anh, sessizce efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem'in istirahat etmekte olduğu odaya girdi ve bir an çevresine göz gezdirdi. tavana asılmış kuru bir deri torbanın içinde bir kaç kilo arpa, duvara dayalı bir kaç ağaç yaprağı ve yerde efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem'in üzerinde uyumakta olduğu hurma lifinden örülmüş kaba bir hasır vardı.
bu manzara karşısında ağlamaya başlayan ömer ibn'ül hattab'ın (radiyallahu anh) hıçkırıkları o'nu uyandırdı. yerinden kalkınca, hasırın vücudunda iz yaptığını, kan oturduğunu gören hazret-i ömer radiyallahu anh omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başladı. efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem, hayretle sordu :
- ey hattab oğlu . ne'den ağlıyorsun ?
-ya rasulallah! iranlılar kisralarını saraylarda yaşatırken, bizanslılar kayserlerini (céaser) lüks ve ihtişama boğmuşken ; sen ki allah ın rasulü'sün : izin ver, biz de seni ...
maksad anlaşılmıştır, allah'ın rasûlü, müstakbel halifesinin sözünü hüzünlü bir tebessüm ve tatlı bir el işâretiyle kesti ve " bu dünya hayatı bir oyun ve eğlenceden ibarettir. ahiret yurduna gelince, işte asıl hayat odur. keşke bilmiş olsalardı."
(bkz: ankebut sûresi, 64)
ayet-i kerime'yi okuduktan sonra ekledi :
- istemez misin ya ömer! dünya onların olsun, ahiret bizim .
