ne güzeldi lan diye başlıyor insan kendi kendine. eski yıllar lan, eski yıllar. şezlongvari katlanabilir bir sandalyem vardı. yine ayakları katlanabilen, o sandalyeye göre çok güzel uyum sağlayabilen masam vardı. eve gelir gelmez kurardım oturma odasının ortasına, sobanın tam karşısına. televizyonu tam karşıma almazdım ama hafif çapraz yapınca net görebiliyordum ama.
-kaldır onları!
anneciğimin bu uyarısıyla irkilirdim, ilk sorti ödevlerimi tamamlamış olurdum. yemek vaktinin geldiğini anlardım. hemen kitap - defteri hızlıca kanepenin üstüne kaldırır, yemek masasına yönelirdim. yemek masası, iki kanatlı, kanatları açılınca daire olabilen masalardandı. kanatları kapalıyken ovalimsi dikdörtgen olurdu. üstündeki sürahiyi alırdım, masaörtüsünü en ortasından tutup kaldırır, iki hamlede katlardım. masayı odanın ortasına koyar, kanatlarını açar, daire şekline getirirdim.
o gün yemekte mercimek çorbası, fritözde kızartılmış köfte ve patates kızartması vardı. en sevdiğim yemeklerdi. o mercimek çorbalarını belki de hayatım boyunca hiçbir zaman içemeyeceğim. dünyanın en büyük aşçıları gelse, o çorbanın dengini tutturamaz. sonra o mükemmel çorbadan içerdim. yemek biterdi. masa silindikten sonra tekrar aynı yerine kaldırır, kendi masamı tekrar kurardım.
bir yandan ödevimi yapar, diğer yandan dizileri, programları takip ederdim. ne büyük zevkti. yatma vakti tekrar masamı sandalyemi kaldırır, yatağımla ve çok sevdiğim sony volkmenimle birlikte olurdum.
