sebepsiz yere inanmayan kişi yoktur; tanrı kavramından bihaber kişinin sebebi yoktur sadece.
sebepler de kişilikle* ilişkili olarak değişkenlik gösterir.
misal, iyi bir eğitim almamış, düşünce yapısını geliştirmemiş kimseler benmerkezci yetişir ve kendisini beğendirme içgüdüsüyle, inanmamaya özenebilir. acınası bir durumdur; fakat bir sebep içerir. (burada incelenmesi gereken bir başka konu da "inanmamanın görünüşü, farklılık ve popülarite arasındaki bağıntı)
pek tabii, eğitimsiz kimseler gibi eğitimli, zeki, mantıklı düşünebilen, ahlâklı kimseler de inanmayabilir. burada inanmayış, çeşitlilik gösterir. din olgusuyla birlikte sunulan yaratıcıya ve dinin yapaylığına duyulan inanmayış, din dışında dahi tüm evrenin tek bir güçten yaratılmış olabileceğine olan inanmayış ve benzerleri görülebilir. bunların da her birinin sebepleri farklılık gösterir.
her ne olursa olsun, inanmak yahut inanmamak, bireyseldir. bu yüzden, birey, her sebebi* incelemeli ve kendi mantığıyla yolunu çizmelidir.
