1845.
-
uzun zamandır karanlık odamı aydınlattı,
o güzel gülüşün..
ve bir kelimen ile yıkılıyor sensizliğin duvarları..
uzun süren sessizliğimizi,
nefes alış verişlerimiz sonlandırıyor..
mutluluğa dökülüyor bu sefer yaşlar..
istanbul'umuzun dokuz rengi beyazımıza çalıyor,
sema'mız da ki gri bulutların yerini,
kanatların gibi bembeyaz bulutlar alıyor..
bu sefer yıldızlara bakarak değil de,
kanatlarına bakarak yazıyorum sana..
gittiğinden beri sol yanı acıyan,
sensizliğe ağlayan bu şehrin gözleri gülüyor..
ayrılığa akıttığımız,
her damla gözyaşının acısını gülerek çıkartıyoruz..
ve sabahlarımız birbirimize çıkıyor artık..
bizli bir sabaha uyanmanın verdiği cennet huzuru ile,
gülüyoruz..
gittiğinden beri kuşlara küskün olan bu şehrin üzerinde,
adını sayıklayan martılar uçuşuyor..
senli hayallere dalıp, sensiz uyanmaya son veriyor bu şehir..
istanbul, istanbul'umuz oluveriyor 02.20'de ..
istanblue ..
love's ..
