gece civa gibi ağır ağır seyrinde akarken aşığın aklına birden maşuk takılır. aşık maşuğu merak eder şu saatte ne yapıyordur diye. aslında telefon, internet gibi pek çok ultra hızlı iletişim araçları vardır ama maşuk aşığa bırakın bir hece söylemeyi harf bile söylemez. aşığın birden kalbine doğru nefesi kesilir ve hafif başdöndürücü bir sancı kaplar. yalnız geçen gecelerden hep korkar aşık. çocuklar gibi, saf elmasların saflığında.. bir yandan gece hoşuna gider bir yandan koyu asfalt renkten acıları kanamaya başlar. içine düşen kan rengi, gecenin rengiyle örtüşürcesine siyah bir renk alır. ama sonra farkına varır ki bu siyahlığın üstüne ay yansır. ay'ı görünce anlar ki bu sevgilidir/canandır/candır. aynı siyah renklere bürünmüş aşığın dünyasının içinde beliren dupduru su berraklığında sevgilinin yüzü gibi.
anılarla, fotoğraflarla, şarkılarla ve acılarla gece'yi bir paradoks içinde geçiren aşık'ın ağır ağır kan akışı yavaşlar ve bir soru sorar kendine;
aşık'ı gece midir hüzünlendiren? yoksa aşık mıdır hüzünlenmek için geceyi bekleyen?
