Bugün sana herzamankinden daha yakındım,ellerimi açtım gökyüzüne uzattım...dudaklarımdan dökülen bir fatiha,gözlerimden süzülen iki damla..bağışlarmı bu suskun mezar,konuşurmu dili olsa taşlar..sende özlüyormusun geride bıraktıklarını,sende kızıyormusun haksızlara hala,yalnızmısın yoksa toprak altında?ruhun huzur buluyormu gece olduğunda..mezarı başına konan mektupları okuyormusun?yağmur yağdığında un ufak olan mezarı başında savrulan mektupları.yoksa yağmurmu basıyor onları koynuna,sanamı saklıyor hiç dönmeyeceğini bile bile...her gece yatağına yattığında kimse gözyaşlarını görmesin diye yorganı çekip,senin için ağlayan bu kızı tanıyormusun?seni tanımadığı halde seni bukadar seven,şarkılarını daima yaşatacak olan bu masum kızı.seni her ziyaretinden sonra ,otobüse her bindiğinde yüreğinden birşeyler kopup giden ,dayanacak gücü allahtan alan bu kızı...çok güzel biyerde yatıyorsun ,yemyeşil ağaçlar,arada konuşan bir rüzgar...sakin ,sessiz,kimsesiz toprak sula beni der gibi baktı bugün bana.bukadar erkenmi olmalıydı gidişin?bukadar sessizmi kılmalıydı,taşını toprağını...daha seni tanıyamadan taşına toprağına hasretmi bırakmalıydı beni.yakmalımıydı yüreğimi bu denli..bir çocugu annesinden ayırır gibi..ağlatmalımıydı her 15 ağustos gecesi.dön,Yavuzum dön der gibi.konuş artık bu suskunluk yetmedimi..kara toprak basmış seni koynuna bir yar gibi..geriye verirmi istesem seni?duyarmı üzerinde çorak olmuş otlar?koparmı senden sımsıkı sarılmışken,yalanlarmı mezar taşın "birgün gelir herkes kendi yoluna gider,herşey nasıl başladıysa öyle biter sözünü...güneş verirmi bir Eylül sabahı aydınlık günlerin haberini..dön Yavuzum dön geri....(diye yazı yazdığım düşünmeden bir gününmün geçmediği üstad,ellerinden öpüyorum...)
