şifayı kapmaya sebebiyet de verse, etrafta koşuşturan ya da bir köşeye sığınıp yağmurun geçmesini bekleyen insanlar tarafından 'mal mı lan bu' gibisinden bakışlara maruz kalmak da olsa, şu hayatta, lanet olası şehir ortamında, kendimi en doğada hissettiğim andır yağmur altında şemsiyesiz yürümek. cebimdeki telefonun ıslanarak bozulduğu, ayakkabımının içine su girdiği ve yine gökyüzüne bakıp boktan apartmanların camlarına sığınıp dışarı bakan insanları görmek, onların gördüğünü hissetmek.
