karar vermekten kolaydır. kimi zaman gözlere perde iner, göremeyiz mutluluğu... zannederiz ki kötü herşey, yaşadığımız şeyleri haketmedik... o an kolay yol seçilir. karamsar ve asiyken kolaydır gidiyorum demek. asıl o andan sonra başlar sevgililer arası ilişki. özlediğinde kollarına koşmak değil, ağlarken telefonda konuşmak değil, tırnağı acısa haber almak değil, kocaman bir hiç kalmıştır elde ve zaman bunu gün geçtikçe kafamıza kakmaya başlayacaktır. yalnızızdır artık, yarım, eksik... gözler hep pusludur. aslında düşünülmez olmuştur dünya çünkü dünya yoktur artık, dünya kurmak da... sevgili yabancı ellere itilmiştir körlük anında ve araya zaman ile gurur girmiştir. bu sahnede tek başımıza kalmışızdır, o beklenilen mucizevi replik gelmeyecektir. monologlar hakim olacaktır hayata, duyulmayacaktır başka insanların sözleri. giden konuşuyordur içimizde çünkü bizimle, tüm uzuvlar ona dikkat kesilmiştir. o beklenen sevgili dönmeyecektir. bir çocukluğun bedeli bir omuza yüklenmeyecek kadar ağırlaştığında yardım istenebilecek kimse kalmamıştır, yardım istemek isteyeceğimiz kişi ise yoktur. yok...
karar vermeden once bunları düşünen zihniyete eziyettir paranoyadır gözyaşıdır sevdiği birini hayattan çıkarmak...
