bazen sanki, bir çırpıda hayat yeniden başlayıp bambaşka bir güzellikte dolacak gibi hissediyorum...
bir yerlere sürtüyorum aklımı, hayallerim çakmak çakmak oluyor, alev alıyor. tüm organlarım bu ateşle tetikleniyor ve hayat, bambaşka olağan üstülüklere gidecek gibi oluyor.
hani saklasam o hissi, tükenmese hemen, yapamadığım her hayalimi yapacak kadar enerji barındırıyor.
sonra birden geçiyor yine; sanki saman alevi gibi.
bu sonsuz yaşam enerjisinin hissi nedir ki diye düşünüp, tarif etmeye çalışıyorum 'o' şeyi yeniden... ruhumun dayağı olan tam olarak tarif edemediğim 'olağan üstülük' tüm dünyanın iğrençliğine inat, geliyor bazen.
dedim ya, tek kötü yanı geldiği gibi gitmesi...
şimdi de içimde olan o coşkuyu düşünmeden sevmeli belki...
nasılsa geçecek birazdan.
